Column – februari 2021

Column van de maand – februari 2021

Maandelijks schrijft één van de letselschade-experts van Drost Letselschade een persoonlijke column over zaken en ervaringen rond de letselschadepraktijk. Deze maand een bijdrage van Harold Albers, Expert Personenschade, getiteld ‘Denken in mogelijkheden’.

Denken in mogelijkheden

Het moet een afschuwelijke gewaarwording zijn. Tot de ontdekking komen dat je lichaam niet meer werkt. Dat je benen je niet meer kunnen dragen. Controle over je spieren of ledematen is verdwenen. Je kunt zelf niet eens overeind komen. De simpelste bewegingen met je armen of handen kosten de grootste moeite. Het besef daalt in dat je nooit meer volledig zelfstandig zult functioneren. Een (verkeers)ongeval met zwaar lichamelijk of geestelijk letsel tot gevolg is verschrikkelijk, en toch….

‘Ja goed!’

Het is een willekeurige woensdagochtend als een cliënt mij belt. Ik neem op en zonder erbij na te denken stel ik automatisch de vraag; ‘Hoe is het?’ Het antwoord is enthousiast: ‘Ja goed, heb van de week weer auto gereden!’
Ik denk bij mezelf: ‘Goed?!’ Deze cliënt heeft vorig jaar een verkeersongeval meegemaakt en heeft als gevolg daarvan een hoge dwarslaesie opgelopen. Hij is het afgelopen jaar meer in het ziekenhuis en het revalidatiecentrum geweest dan thuis en toch: ‘Ja goed!’

Mogelijkheden

Ongelooflijk hoe positief slachtoffers van ernstig letsel kunnen zijn. Het blijft bewonderingswaardig om te zien hoe cliënten vooruit kunnen en willen kijken. Uiteraard zijn er kort na een ongeval gevoelens van schrik, boosheid, angst en verdriet. Ik hoor om mij heen nog wel eens de opmerking; als ik zo zou moeten leven, hoeft het van mij niet. Nou, ik kan u zeggen, dat willen cliënten allemaal absoluut wel!

Slachtoffers denken niet in wat ze niet meer kunnen. Ze denken in hoe ze zoveel mogelijk wél kunnen. In overleg met diverse zorginstellingen komen cliënten met de meest creatieve en uiteenlopende oplossingen.

Mogelijkheden voor juiste huisvesting met het oog op noodzakelijke verzorging en begeleiding, maar ook een stukje zelfredzaamheid door aanpassingen aan een woning en diverse vervoersmiddelen.
Bijvoorbeeld het besturen van een auto met alleen handen waarbij de rolstoel in een bus gereden kan worden waardoor cliënt weer zelfstandig ergens naartoe kan. Of een aangepaste keuken waarbij het volledige aanrechtblad zo is aangepast dat er geen kastjes onder het blad zitten en het blad in hoogte verstelbaar is zodat ook in een rolstoel gekookt kan worden.
En wat te denken van een cliënt die een nieuwe hobby/passie vindt in rolstoelsport om daar vervolgens mee naar de Paralympische Spelen te gaan?

Naast cliënten met een lichamelijke beperking zijn ook cliënten met niet-aangeboren hersenletsel gemotiveerd en creatief in het vinden van passende oplossingen. Zij zoeken en vinden de juiste begeleiding zodat zelfstandig gewoond kan worden of zelfs een opleiding gevolgd kan worden. Cliënten doen hierdoor echt mee in de samenleving en halen daar plezier, motivatie en voldoening uit. Het is mooi om te zien hoe gepassioneerd mensen hiermee bezig zijn.

Dankbaar werk

Ongetwijfeld zijn er momenten van terneergeslagenheid en somberheid. Maar over het algemeen zijn de meeste slachtoffers positief en zijn ze gemotiveerd om mogelijkheden te zien en oplossingen te vinden. Dat werkt aanstekelijk en maakt mijn werk dankbaar.

Als schaderegelaar zorg je ervoor dat slachtoffers zoveel als mogelijk teruggebracht worden in de situatie als voor een ongeval. Maar als dat niet meer mogelijk is, probeer je, samen met verzekeraars, slachtoffers de (financiële) mogelijkheden en de hulpmiddelen te geven om vooruit te kunnen kijken. Ik ben blij dat ik daaraan kan bijdragen. Wat een mooi vak is dit!