Waarom geen ‘no cure, no pay’?

Heeft u letselschade opgelopen en bent u op zoek naar iemand die u helpt bij de schadeclaim? Wees voorzichtig wie u hiervoor inschakelt. Een letselschadespecialist of -advocaat die werkt op basis van het principe ‘no cure, no pay’, is niet de beste keus. Deze afspraak is vaak onvoordelig voor een slachtoffer. Graag leggen wij u uit waarom dat zo is.

Als u letselschade heeft opgelopen, is het logisch dat u schadevergoeding wilt krijgen van de persoon of partij die aansprakelijk is voor het ongeval en uw letselschade. En u wilt natuurlijk het liefst de volledige schadevergoeding, en niet maar een deel ervan. Maar dit krijgt u helaas niet met een ‘no cure, no pay’-regeling. In het kort gezegd betaalt u met deze regeling een percentage van uw vergoeding aan de letselschadespecialist, of -advocaat.

Wat houdt ‘no cure, no pay’ in?

Met ingang van 1 januari 2014 is het een letselschade advocaat toegestaan om in letselschade- en overlijdensschadezaken met hun cliënt een aan het resultaat gerelateerde beloningsafspraak te maken. We noemen dat ‘no cure, no pay’. Eerst was dit ‘bij wijze van experiment’ toegestaan, voor de duur van vijf jaar. Op 1 januari 2019 is deze periode met vijf jaar verlengd. Daarnaast worden ‘no cure, no pay’-afspraken vaak gemaakt door niet erkende beroepsbeoefenaren. Vaak ook nog eens ‘beun de haas’. Bij het ‘no cure, no pay’-principe betaalt het slachtoffer als de zaak succesvol wordt geregeld, een vooraf overeengekomen percentage van zijn schade-uitkering als vergoeding aan zijn belangenbehartiger. Als de zaak niet succesvol wordt geregeld, dan betaalt het slachtoffer niets. Dat lijkt fair. Maar het ligt wat ingewikkelder. Want bij succes moet er wel een deel van de schadevergoeding worden afgestaan. Het percentage voor de vergoeding aan de belangenbehartiger wordt berekend over het totale schadebedrag. Het gaat vaak om percentages tussen de 15% en 25% van het totale schadebedrag. Daar komt vervolgens ook nog de btw bij (21%).

Voorbeeld

Stel dat de totale schade (exclusief de kosten) € 100.000,00 bedragen. Dit is de schadevergoeding die u dus kunt krijgen. Het slachtoffer betaalt 25% ‘no cure no pay’-vergoeding. Dat is € 25.000,00. Over die € 25.000,00 betaalt het slachtoffer 21% btw. Dat is € 5.250,00. In plaats van € 100.000,00 krijgt het slachtoffer dus maar € 69.750,00. Daarnaast ontvangt de belangenbehartiger ook nog eens een vergoeding van zijn kosten van de verzekeraar.

Waarom is dit een slecht idee?

Eigenlijk is de constructie van ‘no cure, no pay’ verboden door de beroepsgroep van erkende letselschadespecialisten. Want als slachtoffer hoeft u helemaal niets te betalen aan een letselschadeadvocaat of -specialist. In de wet is namelijk bepaald dat de kosten van de aan u verleende rechtsbijstand door de wederpartij (of de verzekeraar) betaald moeten worden. Vaak worden bureaus die ‘no cure no pay’-voorwaarden hanteren dus dubbel betaald: de verzekeraar vergoedt de redelijke kosten van rechtsbijstand en u betaalt een percentage van uw schade aan het bureau.

‘No cure, no pay’

Als iemand anders aansprakelijk is voor uw schade en die persoon de aansprakelijkheid volledig erkent, betaalt u bij Drost Letselschade niets voor onze dienstverlening. Een ‘no cure, no pay’-afspraak is dan niet nodig. Het kost u dan alleen maar geld. U betaalt dus niets voor onze professionele begeleiding na een ongeval en heeft toch de grootste kans op succes. En onze kosten? Die worden door ons verhaald op de voor uw schade aansprakelijke partij. Laat u dus niet onnodig een deel van uw schadevergoeding afnemen!

Denk aan uw eigen belang

Bij ‘no cure, no pay’ afspraken moet u een deel van de aan u toekomende schadevergoeding afstaan. Tot soms wel 35%. Dat is niet in uw belang maar in het belang van degene die deze voorwaarden hanteert. Realiseer u goed dat ook een deelgeschillenprocedure bij de rechter vrijwel kosteloos voor u is als bij letselschade de aansprakelijkheid is erkend. Kies dus niet voor een iemand die andere voorwaarden heeft. Alleen als niemand u kosteloos wil helpen, omdat de kans dat u de zaak wint te klein is, zou een ‘no cure, no pay’-afspraak interessant kunnen zijn.