Column van de maand – maart 2021

Maandelijks schrijft één van de letselschade-experts van Drost Letselschade een persoonlijke column over zaken en ervaringen rond de letselschadepraktijk. Deze maand een bijdrage van Marga Heijink-van Welij, NIVRE Register-Expert Personenschade, getiteld ‘Coronacrisis’.

Marga HeijinkCoronacrisis

Deze maand is ons land alweer een jaar in de ban van de coronacrisis. Een crisis die op iedere Nederlander impact heeft maar waarvan ik ook op diverse vlakken de gevolgen zie in de letselpraktijk.
Iedere Nederlander weet nu hoe het is om noodgedwongen in een veel kleinere wereld te moeten leven en iedereen wil heel graag weer terug naar hoe het voor de crisis was.

De wereld van letselschadeslachtoffers veranderde van de een op de andere dag door een ongeval. De wereld wordt vaak een stuk kleiner door beperkingen op gebied van mobiliteit, beperkte energie, verliezen sociale contacten, arbeidsongeschiktheid, ed. Die al kleinere wereld is nu door de coronacrisis helaas nog kleiner geworden met alle gevolgen van dien.

Herstel loopt vertraging op

Behalve dat de wereld nog kleiner is geworden, loopt het herstel vertraging op omdat medische behandelingen worden uit- of afgesteld. Zo lopen de wachttijden voor operaties op, zijn de al lange wachtlijsten voor revalidatietrajecten nog langer geworden en is psychologische hulp op korte termijn een utopie geworden omdat de vraag in ons land naar psychische hulp het aanbod ver te boven. Gelukkig mochten de fysio’s wel blijven behandelen en mogen inmiddels ook andere medische contactberoepen weer aan het werk. Ook zie ik dat men ook in de medische sector meer en meer gebruik maakt van technieken zoals beeldbellen.

Geen hand geven

Het bezoeken van de slachtoffers gebeurt veel minder en er zijn afgelopen jaar de nodige bezoeken uitgesteld als gevolg van het coronaprotocol. Juist die bezoeken zijn cruciaal voor het opbouwen van de benodigde band, voor het krijgen van een volledig beeld en voor de doorloopsnelheid van de zaak. Ook voor bezoeken kan  videobellen een alternatief zijn en dit wordt ook heel regelmatig gebruikt maar alle partijen zijn het er unaniem over eens dat er niets gaat boven een gesprek aan de keukentafel bij de cliënt thuis in zijn/haar eigen vertrouwde omgeving. Door de restrictie van 1 bezoeker ga ik nu regelmatig met de laptop onder de arm naar de cliënt toe en belt de wederpartij in. Van te voren bellen of er niemand coronaverschijnselen heeft, 1,5 meter afstand, geen hand geven, na een jaar weten we al bijna niet meer hoe anders het daarvoor was. Bij mij gaat de vlag uit als ik de cliënt weer gewoon een hand kan geven bij aankomst en de bezoeken weer zoals vanouds en frequenter plaats kunnen vinden.
Ook zie ik dat er in de re-integratie in eigen werk maar vooral ook in de 2e spoor-re-integratie en omscholingstrajecten vertraging is ontstaan.

Langer onzekerheid

Van het UWV zie ik steeds vaker brieven dat gesprekken met verzekeringsgeneeskundigen en arbeidsdeskundigen zijn verlaat en dat besluittermijnen niet gehaald worden als gevolg van de coronarestricties met alle gevolgen van dien. Slachtoffers verkeren nog langer in onzekerheid. De uitkering van het UWV die normaliter aanvangt als de verplichting van de werkgever om het salaris door te betalen stopt, blijft nu tot vaak onbekende datum uit (voorschot bij het UWV moet worden aangevraagd en de wederpartij wordt gevraagd om aanvullende voorschotbetaling). Het langer moeten wachten op het besluit leidt ook tot vertraging in de schaderegeling nu het wel/niet toekennen van een arbeidsongeschiktheidsuitkering een belangrijke factor is.

Aan het eind van iedere tunnel is er licht en zo zal er ook deze coronacrisis een eind gaan komen. Tot die tijd roei ik zo creatief mogelijk met de riemen die ik heb en pluk ik de dag, juist ook in crisistijd.